Όταν η μαμά, δίνει λάθος μήνυμα.

Το να αγαπάμε τα παιδιά μας είναι σημαντικό, όμως δεν φθάνει. Γιατί όμως;

Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι η αγάπη προς τα παιδιά τους αρκεί για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Σαφώς η  αγάπη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, δεν  φτάνει από μόνη της, για να εξελίξει την προσωπικότητα του παιδιού. Τα παιδιά χρειάζονται καθοδήγηση, ώστε να αναπτυχθούν σωστά, σε όλα τα επίπεδα. Οι γονείς καλούνται να «παίξουν» το ρόλο του πρώτου δασκάλου & να διδάξουν στα παιδιά, ανάμεσα σε πολλά άλλα & αυτοέλεγχο, πειθαρχία καθώς & την δυνατότητα της επιλογής.

Οι περισσότεροι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας και το δείχνουμε με τις πράξεις & τα λόγια μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αναλογα με το χαρακτήρα και τη φιλοσοφία μας.Χρειάζεται όμως παράλληλα να προσέχουμε την συμπεριφορά μας, έτσι ώστε να μην δίνουμε λάθος μηνύματα στα παιδιά μας, καθώς μέσα από τις δικές μας πράξεις & συμεριφορές, μαθαίνουν τον κόσμο.

Τι είναι «λάθος μήνυμα;»

Φανταστείτε μια μητέρα που επιβλέπει τη δίχρονη κόρη της, καθώς εκείνη παίζει στο παιδικό  δωμάτιο.

 Η μικρή πετάει τις μπλούζες της έξω από το συρτάρι & τις σκορπίζει στο δωμάτιο.Μόλις «ανακάλυψε» ένα νέο διασκεδαστικό παιχνίδι. Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό, διότι είναι απλά ένα μικρό παιδί. Όμως μπορούν να μπουν οι βάσεις & να της δοθεί το μήνυμα για πρώτη φορά, ότι δεν πετάμε να καθαρά ρούχα. Αυτό είναι το μήνυμα που καλείται να μεταδώσει εκείνη τη στιγμή η μητέρα. Ο τρόπος που θα το κάνει, είναι αυτός που θα καθορίσει την περαιτέρω συμπεριφορά του νηπίου!

Η μητέρα σηκώνει τον τόνο της φωνής της λέγοντας «όχι πάλι» & μετακινεί τη μικρή από το συρτάρι, δίνοντάς της παράλληλα & μια κούκλα στο χέρι, προτρέποντάς την να παίξει με αυτήν. Η μικρή γκρινιάζει & με ένα πονηρό χαμόγελο προς την μητέρα, επιστρέφει στο συρτάρι.

Η μαμά φωνάζει  «δεν σ’αγαπώ», αρπάζει το κοριτσάκι και της δίνει μια απαλή ξυλιά.

Το νήπιο βεβαίως βάζει τα κλάμματα, η μαμά το παίρνει αγκαλιά, & το πηγαίνει σε άλλο δωμάτιο, ενώ προσπαθεί να το παρηγορήσει με φιλιά, χάδια & διαβεβαιώσεις αγάπης...

Το παιδί είναι σίγουρο ότι δεν κατάλαβε τίποτα, από όσα προηγήθηκαν & γι αυτό δεν ευθύνεται  η μικρή του ηλικία, αλλά ο τρόπος συμπεριφοράς της μητέρας του.

Η μητέρα από την άλλη δεν κατάλαβε ότι μπέρδεψε & δεν έδωσε το σωστό μήνυμα στο παιδί & ίσως την επόμενη φορά που το περιστατικό επαναληφθεί, απορήσει...

Τί έπρεπε να κάνει: Με σταθερή φωνή & σίγουρες κινήσεις έπρεπε να κλείσει το συρτάρι μιλώντας παράλληλα στην μικρή για αυτά που έκανε & να την απομακρύνει από εκεί. Όταν το παιδάκι θα ξαναπήγαινε να επαναλάβει την πράξη του, η μητέρα & πάλι με ήπια συμπεριφορά δεν θα το επέτρεπε. Αυτή η σταθερότητα θα έδειχνε στο παιδί, ότι δεν πρέπει να πετάει τα ρούχα & καθώς θα μεγάλωνε & θα ωρίμαζε αυτό θα σταματούσε.

Ο δίχρονος ΄Αρης παίζει ήσυχα, κινώντας το τρενάκι του στο πεζούλι της βεράντας. Η μαμά του τελείωσε το μαγείρεμα και έρχεται με χαρά στο μπαλκόνι για να παίξει μαζί του. Πριν καν κοιτάξει τι κάνει το παιδάκι, που τόση ώρα διασκεδάζει μόνο του & η δραστηριότητα που κάνει προφανώς τον καλύπτει, ρωτάει το μικρό:

«Θελεις να σου φέρω τα μολύβια σου; Η μήπως θέλεις το ποδηλατάκι σου;».

 Ο ΄Αρης για μια στιγμή δεν απαντά, έπειτα ξαφνικά τα ματάκια του λάμπουν, σηκώνεται & πετάει το τρενάκι του κάτω. Η μαμά τον πλησιάζει γελώντας,λέγοντας:

«Γιατί το έκανες αυτό ΄Αρη, είσαι ζαβολιάρης το ξερεις;». ΄Επειτα από λίγα δευτερόλεπτα ο μικρός, ξαναμμένος από αυτό το καινούργιο παιχνίδι, πετάει άλλο ένα αυτοκινητάκι & κοιτάζει έντονα τη μαμά, περιμένοντας την αντίδρασή της. Εκείνη προφέρει πιο έντονα πλέον, αλλά συνεχίζοντας να χαμογελά & να έχει παιχνιδιάρικη χροιά φωνής «Όχι, άτιμο παιδάκι, αυτό δεν είναι σωστό».

Δεν προλαβαίνει καν, να τελειώσει τη φράση της και ο μικρός εχει πετάξει κάτω άλλο ένα αντικείμενο, γελώντας σκανταλιάρικα. «Α,όχι  εισαι πολύ κακό παιδί», φωνάζει η μητέρα του και τον απομακρύνει από τα κάγκελα του μπαλκονιού. Το παιδί θυμώνει & αρχίζει αμέσως τα κλάμματα. «Καλά καλά,του λέει η μαμά,ορίστε πάρε αυτη τη μπάλα, αλλα μην την πετάξεις, έτσι;» υποχωρεί αμέσως η μαμά.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο ΄Αρης θα πετάξει κάτω τη μπάλα, η μαμά θα εξοργιστεί, θα του δώσει μια ξυλιά στον ποπό & θα τον κλείσει με το ζόρι στο σπίτι. Ο μικρός θα ξεσπάσει σε μια κρίση θυμού, η μαμά θα βρεθεί σε κρίση απελπισίας & παραίτησης, χωρίς να έχει καταλάβει πως οδηγήθηκαν εκεί, αφού οι προθέσεις της ήταν να παίξει χαρούμενη με το παιδί της & όχι να το μαλώσει.

Τί έπρεπε να κάνει, διαφορετικά: Καταρχάς έπρεπε να συμμετάσχει στο αρχικό παιχνίδι του παιδιού, ή ακόμη καλύτερα έπρεπε να καθίσει δίπλα του & να περιμένει να της δώσει το παιδί την ευκαιρία να συμμετάσχει. Δεν έπρεπε να προσπαθήσει να αλλάξει την δραστηριότητά του, αφού το παιδί διασκέδαζε ήδη. Στη συνέχεια έπρεπε με σταθερότητα στη φωνή της & όχι παιχνιδιάρικα να απομακρύνει αμέσως τον μικρό από το μπαλκόνι & να πάνε μαζί να πιάσουν το παιχνίδι που πετάχθηκε. Σε κάθε περίπτωση έπρεπε να δείξει πιο αποφασισμένη εξαρχής.

Όπως βλέπουμε οι καλές προθέσεις καμιά φορά δεν αρκούν για να γίνουν τα πράγματα όπως τα φανταζόμαστε. Σαφώς & οι δύο μαμάδες αγαπούν & φροντίζουν τα παιδιά τους, όμως είναι μπερδεμένες ως προς το μοντέλο συμπεριφοράς που χρειάζεται να ακολουθήσουν για να διδάξουν & να καθοδηγήσουν τα παιδιά τους.Με αυτό τον τρόπο όμως, δεν καταφέρνουν να προωθήσουν την πλήρη ψυχοκινητική ανάπτυξη των παιδιών τους. Εκτός λοιπόν από τις προθέσεις, αυτό που επιπλέον χρειάζεται είναι οι γονείς να έχουν τις γνώσεις & τις δεξιότητες, αλλά και την ψυχραιμία, ώστε να χειρίζονται τα παιδιά τους στην κάθε στιγμή, με έναν τρόπο που επιβεβαιώνει στην πράξη την αγάπη τους και προάγει την καλλιέργεια των παιδικών ψυχών τους.

Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι τα παιδιά τους μαθαίνουν μόνο όταν ξεκινήσουν το σχολείο.Όμως στο σχολείο τα παιδιά πηγαίνουν για να μάθουν γράμματα. Στην πραγματικότητα, η πιο κρίσιμη περίοδος για μάθηση ξεκινά από την αρχή της ζωής τους, πολύ πριν το σχολείο & εξαρτάται στο μεγαλύτερο βαθμό από αυτά που θα τους διδάξουν οι γονείς τους, καθημερινά. Ο πρώτος δάσκαλος κάθε παιδιού, είναι ο γονιός του. Μέσα από την συμπεριφορά, τον τρόπο επικοινωνίας που επιλέγει, τις πράξεις & τα παραδείγματα που καθημερινά προτάσει, το κάθε παιδί εκπαδεύεται, μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.

Γι αυτό ο ενημερωμένος γονιός είναι αυτός που κάνει την καλύτερη δουλειά!

Στέλιος Παπαβέντσης ΜRCPCH DCH IBCLC, Παιδίατρος, Συγγραφέας, Πιστοποιημένος Σύμβουλος Γαλουχίας (pediatros-thes.gr)